Swojego pierwszego krajowego mistrzostwa Diego Simeone posmakował w koszulce Atlético Madryt. Jako trener również dokonał tego z ekipą Rojiblancos, tyle że tą z La Platy. Drużynę Estudiantes przejął w maju 2006 i już po pół roku doprowadził ją do zwycięstwa w argentyńskiej Aperturze,dokładając tym samym do klubowej gabloty pierwsze od 23 lat trofeum. El Cholo nie miał najlepszego początku w nowej ekipie, bowiem w swoim debiucie na ławce trenerskiej jego zespół odpadł z Copa Libertadores po porażce z São Paulo. W lidze zaczął niewiele lepiej. Los Pincharratas po pierwszych siedmiu kolejkach zgromadzili zaledwie dziesięć punktów, co skutkowało stratą dziewięciu oczek do liderującego Boca Juniors. Do końca sezonu Estudiantes pozwoliło sobie na tylko jeden remis, wygrywając resztę meczów, najczęściej ze skromnym dorobkiem bramkowym. Wyjątek uczynili dla swojego największego rywala – Gimnasii.
El 7-0 no seolvidamás.
Tamtego dnia w La Placie dało się wyczuć intensywny zapach napalmu. Eskadra pod dowództwem kapitana Juana Sebastiána Veróna zaczęła bombardowanie już w trzeciej minucie Clásico Platense. Do końca meczu ekipie Estudiantes udało się zaaplikować jeszcze sześć bramek, a w międzyczasie z boiska wyleciało dwóch zawodników Gimnasii. Sędzia zlitował się nad zdruzgotanymi piłkarzami Los Triperos i na ich prośbę zakończył spotkanie bez doliczonego czasu, mimo iż mecz był wielokrotnie przerywany m.in. przez starcie rozwścieczonych kibiców Gimnasii z policją. Diego Simeone i jego drużyna na stałe zapisali się do historii Estudiantes, bowiem rezultat 7-0 do dziś pozostaje najwyższym wynikiem w historii derbów La Platy.Na zachodzie akademickiego miasta z 15 października uczyniono prawdziwe święto, którego tradycją stały się popularne trollfiesty pod równie tradycyjnym hasłem przewodnim „7-0 nie zapomnij więcej”.
Wielki finał z BocaJuniors.
„Ten, kto nie wierzy, że możemy zagrać w finale, niech nie przychodzi na stadion” – powiedział Diego Simeone, kiedy jego zespół na kolejkę przed końcem sezonu zasadniczego tracił do Boca Juniors trzy punkty. Jak się okazało, wiara czyni cuda, bowiem Estudiantes odrobiło stratę i zameldowało się w „finale” rozgrywek. W „finale”, który został rozegrany tylko dlatego, że dwie pierwsze drużyny zgromadziły po tyle samo punktów, co zgodnie z regulaminem oznaczało konieczność rozegrania dodatkowego meczu.Samo spotkanie nie rozpoczęło się dla Los Pincharratas najlepiej, bo już w czwartej minucie napoczął ich Martin Palermo, wychowanek Estudiantes. Drużyna El Cholo w pierwszej połowie nie wyglądała na taką, która może zagrozić faworyzowanemu Boca Juniors, jednak na drugą połowę wyszła zupełnie odmieniona i zdominowała rywala, tworząc sobie kolejne okazje bramkowe. Taki stan utrzymywał się do chwili wyrównania wyniku przez znanego kibicom Atlético José Sosę.Od tego momentu Los Pincharratas skupiali się na blokowaniu dostępu do własnej bramki i wyczekiwali na swoją szansę. Tej doczekali się w osiemdziesiątej minucie, gdy piłkę do bramki rywali skierował niezawodny w tamtym sezonie Mariano Pavone. Jak się okazało, był to zabójczy cios. Mecz się zakończył, historia została napisana, a Diego Simeone stał się jej częścią. Jak sam przyznał po latach, był to dla niego najlepszy mecz w trenerskiej karierze. „[Mecz] Barcelona – Atlético dał mistrzostwo, ale Estudiantes – Boca był finałem” – Uzasadniał.
„Nigdy nie przestajemy wierzyć” – tak El Cholo na gorąco skomentował wielki triumf swojej drużyny.Być może to właśnie dzięki ogromnej wierze udało się osiągnąć ten sukces, bo potencjałem kadrowym Estudiantes nie mogło się równać z gwiazdozbiorami Boca Juniors czy River Plate. Diego Simeone już wtedy pokazywał, że potrafi rywalizować z największymi. Jest to jeden z wielu czynników, które cechują jego zespoły i które przeniósł również do Atlético, bowiem można zauważyć wiele podobieństw między jego drużyną sprzed dekady, a tą obecną.
